We ♡ LHC #9

“Dat iemand in de zaal denkt: dit raakt me, hier heb ik wat aan. Dat was mijn doel.”

Tijdens de vooropleiding van de filmacademie had een vriend van mij een scenario geschreven. 25 pagina’s script, dus 25 minuten film. Een veel te ambitieus plan, maar voor we het wisten hadden we een casting gedaan en stonden we met derdejaars lichtstudenten op de set. Alsof het echt was. Na een lang proces en heel veel ploeteren was de film af. We waren als niet-studenten zo trots! We hebben toen in LHC een zaal gehuurd en onze vrienden en familie uitgenodigd voor de première. Dat was een heel bijzonder moment, om iets waar je hard aan werkt te laten zien aan de mensen van wie je houdt.

In dat proces kreeg ik te horen dat ik was aangenomen op de filmacademie van de HKU. Het afstudeerjaar stond in het teken van mijn afstudeerfilm Van Mars En Venus, die hier het LHC Open Doek heeft gewonnen. Mijn film ging over een hetero jongen die zich man en vrouw voelt, en het prettig vindt zich af en toe te kleden als vrouw. Ik wilde vertellen dat het man-vrouw denken niet zo zwart wit is. Na het LHC Open Doek werd ik door iemand aangesproken. “Wat ontzettend goed dat je deze film maakt.” Hij zei niet veel maar uit alles bleek dat hij precies in dezelfde situatie zat als het hoofdpersonage. Deze reactie vond ik zo bijzonder en heel waardevol. Dat iemand in de zaal denkt: dit raakt me, hier heb ik wat aan. Dat was mijn doel.

Veel van de filmwereld speelt zich af in Amsterdam. Toch voel ik me echt een Utrechtse filmmaker. Zeker nu ik dit voorjaar voor LHC een voorfilm heb gemaakt, voel ik me steeds meer in de stad Utrecht verankerd. Ik vind het belangrijk om in de stad waar je woont een netwerk op te bouwen. Daar een cineast te worden. Over tien jaar wil ik twee speelfilms op mijn naam hebben staan die hier geprogrammeerd worden. De première in LHC? Daar kan ik eigenlijk niet meer onderuit, toch? Desnoods een dubbele première. Eentje voor het hoofd in Amsterdam, eentje voor het hart in LHC. Dat zou fantastisch zijn.