We ♡ LHC #8 – Deel II

“Hij is echt een van mijn lievelingspersonen.”

Ik mis Louis wel een beetje. Het achter de bar staan, de praatjes met vaste gasten. Vrijdagavond was altijd meidenavond, omdat we met zoveel meisjes werkten. Het giechelniveau was dan heel hoog. We hadden het altijd over wie er in de zaal zat en wie er aantrekkelijk was.

De eerste keer dat ik hem zag, was hij samen met een andere collega aan het werk. Ze vertelden dat ze samen een dansduo vormden. The Jamaican Knights. Ze deden een dansje en even neigde ik ze te geloven. Door zijn nonchalante gedrag, ook op de werkvloer, kende ik hem niet heel goed. Ik vond hem mysterieus. Ik had wel door dat hij een gevalletje stille wateren, diepe gronden was.

In één avond is alles veranderd en is de vonk overgeslagen. En dan moet je weer met elkaar aan het werk. Ik deed alsof er niets aan de hand was. Maar ik weet nog dat ik me in het personeelshok aan het omkleden was, ik ging als laatste naar beneden, toen hij nog even snel terugkwam om mij te zoenen. Natuurlijk ging het opvallen. Hij werd blijer, ik ook. Ik denk dat collega’s het uiteindelijk wel doorhadden, maar dat ze niets zeiden. En wij maar denken dat het nog steeds geheim was.

Hij is een van de meest respectvolle mensen die ik ooit heb ontmoet. Hij is loyaal en integer, en blijft heel trouw aan zichzelf en aan anderen. Dat brengt een bepaalde eerlijkheid met zich mee. Daardoor heeft hij het voor elkaar gekregen zoveel lieve mensen om zich heen te verzamelen. Dat vind ik heel mooi om te zien. Ik weet precies wat ik aan hem heb. Hij is echt een van mijn lievelingspersonen.

Lees zijn kant van het verhaal hier.