We ♡ LHC #8 – Deel I

“Hier liggen de wortels, hier is het begonnen.”

Ik vond altijd dat er heel veel leuke mensen bij Louis werkten, leuke meiden. Op de naborrels en feestjes gebeurde er zo nu en dan wel wat. Er was natuurlijk één meisje het leukst, maar die was altijd bezet. Ik vond haar meteen interessant. Zij stond achter de bar en ik verderop in de Foyer, en ik was zo nieuwsgierig. Dat is de eerste keer dat ik haar écht zag.

Ze benaderde mij met aan appje. “Je studeert een master die ik ook zou willen doen, keertje kletsen?” Ik zocht daar toen niks achter. We hadden afgesproken in een cafétje, ik had dingen opgezocht en voorbereid, laptop meegenomen. Ze kwam aan en opeens was het sluitingstijd, zonder ook maar een woord over die master te hebben. Ze deelde intieme dingen, ze schrok er zelf een beetje van. “Waarom vertel ik je dit toch?”, zei ze steeds. We fietsen nog een stukje op langs de Singel en dachten allebei “Wat is dit? Wat gebeurt hier?”

Het heeft driekwart jaar geduurd voordat het echt verkering werd. Het was net uit met haar relatie, maar haar ex kwam vier keer terug om een liefdesverklaring te doen om het dezelfde dag weer uit te maken. Ik weet dat ik op de LHC kerstborrel met een gebroken hart rondliep en voor het eerst m’n verhaal bij een collega stortte. Ingewikkeld man. Dat gepingpong duurde een half jaar. Maar ze koos voor mij. Op 31 mei heb ik haar verkering gevraagd. Een makkelijke datum om te onthouden, dacht ik. Afgelopen jaar zijn we het bijna vergeten.

Ze is enthousiast, prikkelend en grappig. Ze droomt groot. We zien elkaar voor wat we echt zijn, met alle nukken, onzekerheden en kwetsuren. Zien en laten zijn. Dat schept een hele intieme band. LHC voelt een beetje als ons tweede huis. Vooral het muurtje buiten. Hier liggen de wortels, hier is het begonnen. De sfeer, de mensen en de films hier zorgen voor zo’n fijne omgeving waar je de liefde kan ontmoeten.

Lees haar kant van het verhaal hier.