We ♡ LHC #6

“Opeens was ze verdwenen.”

In de horeca werd veel geflirt, maar ik deed daar niet aan mee. Ik ben niet zo’n flirt. Ik had het ook vaak niet door als er met mij geflirt werd, een collega van LHC moest het dan tegen me zeggen. Toen Irene tijdens een van mijn diensten binnenkwam, vond ik haar gelijk leuk. Haar vriendin was iets aan het vertellen en ze luisterde heel aandachtig. Ze was er echt voor die vriendin. Dat vond ik heel bijzonder om te zien. Telkens als ze iets bestelde, hadden we een soort grapje waarbij ik haar aanraadde om iets anders te nemen. Wat zij ook bestelde, vond ik steeds niet zo lekker. Al snel was ik bang dat ze mij een enorme zeurpiet vond die niets lekker vindt. Dus besloot ik haar iets aan te bevelen. Worteltaart was het eerste dat in me opkwam. Even later liepen we elkaar tegemoet in de gang en zeiden we heel vertrouwd gedag. Alsof we elkaar al kenden. “Wanneer ze om de rekening vraagt, vraag ik om haar telefoonnummer,” dacht ik. Maar ik durfde niet. Ik werd super gespannen, voelde me zo dom. Opeens was ze verdwenen.

Tien minuten later kwam ze weer binnen en gaf me een stukje papier, de verpakking van een stukje kauwgom. ‘Zullen we een keer worteltaart eten?’ Met haar telefoonnummer er onder. Ik was helemaal aan het trillen, kon m’n handen niet meer stilhouden. Een collega zei “Ga maar even zitten, sigaretje roken. Als je weer normaal doet, kun je terugkomen.” Ik heb haar pas drie dagen later gebeld, toch een beetje stoer gedaan.

Vier jaar later was ik aan het werk op Oudjaarsdag. Het was mijn laatste dag in LHC, ik zou gaan werken bij Springhaver. Irene kwam ’s middags binnen, wilde me nog een keer zien in het kelnerpakje. We gingen naar buiten, stonden tussen de containers naast de keuken. “Ik wil iets doen, maar durf het niet zo goed,” zei ze. Vervolgens vroeg ze of ik met haar wilde trouwen. Ik vond dat niet zo’n goed moment tussen het afval. Ze zei vervolgens snel: “Nee grapje, we hebben het er niet meer over, ik heb niks gevraagd. Ok, ik ga, tot vanavond.” Die avond op het oudejaarsfeestje bij ons thuis ging ik op mijn knieën en heb ik haar gevraagd, tussen al onze vrienden. Nu, acht jaar later, zijn we een jaar getrouwd. Het leven is toch wel veranderd. Er komt een gevoel bij, het is extra warm. Dat had ik niet verwacht. Je hebt echt voor elkaar gekozen. Alsof je eerst nog een beetje apart bent, maar nu toch meer samen.