We ♡ LHC #11

“De echte ‘Dirck’ hebben we hier nooit meer gezien.”

“Ik schrijf al sinds mijn jeugd. Tijdens mijn studie heb ik wat schrijfcursussen gevolgd, gewoon omdat ik het leuk vond. Het heeft altijd gesluimerd om ooit een boek te schrijven.” 

“De knoop om samen een verhaal te schrijven hebben we bijna twee jaar geleden doorgehakt in het LHC, na de film, aan een tafeltje in de Salon. Maar waar gaan we dan over schrijven? Wie of wat wordt het onderwerp, hoe gaan we het aanpakken? We keken elkaar aan, maar hadden nog geen idee.” 

“Op precies het goede moment stond hij aan ons tafeltje met een vol dienblad. Opeens was Dirck geboren, onze hoofdpersoon. Een blond staartje in de nek, helderblauwe, vriendelijke ogen, rustig en met een schelmse blik. Hij had iets waar we mee aan de haal konden. Hij was wat ongrijpbaar voor ons. Het was ook zo’n vreemde avond. Er gebeurde iets onhandigs, er waren personages aanwezig die tot de verbeelding spraken, zoals een dame met een opzichtige bontjas en plateauzolen. Er lag inspiratie voor het grijpen.” 

“De volgende dag heeft zij de eerste alinea geschreven en ik de tweede. Om en om, korte stukjes. Zo ontstond er een mozaïekverhaal, dat zich afspeelde in Utrecht rondom Dirck. Over een mysterie op het Geertekerkhof, dat alle personages in het boek verbindt. Er zijn geheimen, de een zwijgt, de ander laat wel iets los.” 

“Soms heb je inspiratie om door te schrijven en soms denk je ook: ik stop hier om de ander te pushen links- of rechtsom te gaan. Het werd af en toe een beetje plagen. Hoe pakt ze dit op? Waar stop ik deze alinea? Een jaar later was het zo goed als af. Zo’n 29 pagina’s en 26.000 woorden. We gaan het mysterie natuurlijk niet weggeven. Misschien krijg je het op een dag te lezen.” 

“De echte ‘Dirck’ hebben we hier nooit meer gezien. Als we hem hier weer tegenkomen, gaan we dan iets zeggen? Hij heeft natuurlijk geen idee. Dan zitten er ineens twee mensen die zeggen ‘We hebben een verhaal over jou geschreven.” We wachten het maar af. Hij kan zo ineens weer aan ons tafeltje staan.”