We ♡ LHC #10

“Naar de bioscoop gaan is voor mezelf zorgen.”

Als het heel druk wordt in mijn hoofd zegt mijn vriend vaak ,,Volgens mij moet je even naar de film.” Naar de bioscoop gaan is voor mezelf zorgen. Dan staat alles even stil. Dat is wat mijn lichaam soms nodig heeft.

Drie-en-een-half jaar geleden was ik op vriendenweekend met oud-huisgenoten. Op de laatste dag gingen we naar een wipe out, een hindernisbaan met bewegende obstakels. Halverwege het parcours ben ik blijven haken, twee meter naar beneden gevallen en op mijn hoofd terecht gekomen. Doorgeklapt. Met een hele ernstige hersenschudding en whiplash als gevolg. Ik kon helemaal niks. Ik bracht de dagen door met mijn kat, samen uit het raam staren. Heel veel slapen. Na een intensieve revalidatie kon ik mijn leven langzaam weer opbouwen. LHC is toen een van mijn dagbestedingen geworden. Eerst één keer in de week. Daarna één dag film, één dag bijkomen. Met oordopjes zat ik in de zaal. Geen actiefilms, niet langer dan twee uur. Het was echt een opdracht. De film overleven voelde als een overwinning.

Veel films en documentaires zijn mij bijgebleven omdat daar een stuk emotie los mocht komen. Ik had veel pijn en verdriet en in de zaal kwam dat naar boven. Tijdens For Sama bijvoorbeeld, over een ziekenhuis in Syrië. Dan liepen de tranen over mijn wangen. Maar zulke films helpen ook met relativeren. Wat ik heb meegemaakt heeft veel impact op mijn leven, maar ik zit wel veilig hier, in een bioscoopzaal. Met mijn theetje.

Inmiddels ben ik ’s avonds in het weekend weer naar de film geweest én kan ik na afloop nog een drankje doen. Dat is heel tof! Mensen vragen me soms “Is dit het nu, is dit hoe veel je kan herstellen?” Op een schaal van nul tot honderd zet ik mezelf op zeventig. Daar ben ik best tevreden mee maar dat mag wel wat hoger. Het laten van sommige dingen kan met meer acceptatie. En in de hersteltijd zit nog veel verbetering. Maar ik heb positieve hoop. Veel ambitie. Ik gun het mezelf.